Większość dziewcząt, z którymi rozmawiałam, z niedowierzaniem przyjmowało pochwały i komplementy. Skłonne były do używania negatywnych określeń w stosunku do siebie. Jednocześnie oczekiwały akceptacji i aprobaty wobec swoich zachowań, wyglądu, postępów w leczeniu, nauce. Już jako dziewczynki czuły się one niepewnie najpierw w rodzinie, w której nie były akceptowane, a potem w przedszkolu i szkole. Z trudem nawiązywały kontakty z rówieśnikami, a pochwały i komplementy obcych ludzi uznawały za przesadzone i fałszywe. Wyjątek stanowiły oceny w nauce, ponieważ były one okupione solidną pracą, czyli zgodne z filozofią; „Jak sobie zapracuję to zasłużę na nagrodę i akceptację”. Taką postawę reprezentowała większość badanych przeze mnie osób cierpiących na anoreksję. Oto niektóre, charakterystyczne wypowiedzi:

Edyta: „(...) Trudno uwierzyć, że jest się ładnym, miłym, dobrym, jeśli nikt w rodzinie ci tego nie mówił. Ja to myślałam sobie tak - Boże, jaka muszę być strasznie brzydka, głupia i zła, jeśli nawet moi najbliżsi mnie nie chwalą. Było dla mnie wobec tego jasne, że tym bardziej nie pokocha mnie nikt obcy (...)”