Zaburzenia odżywiania forum, leczenie, przyczyny, artykuły, blog, definicja, profilaktyka, pomoc, terapia, anoreksja i bulimia

Prowadząc rozmowy z dziewczętami cierpiącymi na anoreksję stwierdziłam, że bardzo boleśnie odczuwały one odrzucenie ze strony najbliższych osób i nie potrafiły poradzić sobie wtedy z samotnością i cierpieniem. Świadczą o tym poniższe wypowiedzi:

Ania: „ (...) Nie bili mnie - no może dostałam kilka razy jak byłam mała, ale mieli bardziej wymyślne kary - przestawali mnie zauważać na kilka dni i zabraniali czegoś zupełnie, nie tłumacząc swoich decyzji. Najgorsze było to, że nie wiedziałam, o co im chodzi (...)”

Jola: „(...) Nie byłam szczęśliwym dzieckiem. Zawsze taka nieśmiała, zagubiona, z dystansem. Myślę, że to sprawa właśnie wychowania. Moi rodzice są tacy bardzo zasadniczy. Od dziecka wiedziałam, co mi wolno, a czego nie wolno. Nie bili mnie, nawet bardzo nie krzyczeli, ale mi wystarczyły ich karcące fukania, prychania, spojrzenia. Jak tylko zrobiłam coś nie po ich myśli, to przestawali się do mnie odzywać. Czułam się wtedy strasznie. Tak jakbym przestawała istnieć. Nikt ze mną nigdy nie rozmawiał o tym, co robię nie tak. Rodzice dawali mi sygnały, a ja musiałam się domyślać, o co chodzi. To było bardzo męczące (...)”