Zaburzenia odżywiania forum, leczenie, przyczyny, artykuły, blog, definicja, profilaktyka, pomoc, terapia, anoreksja i bulimia

W sposób charakterystyczny dla większości dziewcząt w badanej grupie wypowiadają się na ten temat Iza i Ewa:

Iza: „(...)Bardzo kocham swoich rodziców, ale ich nie lubię. Oni nie potrafią kochać. Nawet samych siebie nie kochają. Pieniądze, tak jak i ja, są im potrzebne do spełniania marzeń. Myślę, że to samo czują do pieniędzy, co i do mnie. Nikt mi zresztą nie mówił o miłości. Gdy jeszcze wcześniej, jak byłam młodsza pytałam, czy mnie kochają to odpowiadali: „Jak byśmy cię nie kochali to nie kupowalibyśmy ci tego wszystkiego” (...) Oni byli przekonani, że zaspokajają każdą moją potrzebę, ale nie zadbali o te podstawowe - oparte na miłości. Brakowało mi ciepła, poczucia bezpieczeństwa, pewności, że jestem dla kogoś ważna. Nie miałam przy sobie bliskich osób - nie nawiązałam emocjonalnej więzi z matką i ojcem. W okresie dojrzewania zaczęłam odczuwać emocjonalną pustkę. To bolało. Bardzo bolało(...)”

Ewa: „(...)Chciałabym powiedzieć, że moja rodzina jest cudowna, ale ja nie mam rodziny. Niby nie spadłam z kosmosu - mam matkę i ojca. Nie wychowałam się tez w domu dziecka. Mam rodziców i to jakich. Tata biznesmen i mama bizneswomen. Wychowałam się w pięknym domu z ogrodem, w którym zapamiętałam przeważnie pustkę, lęk i tęsknotę. Duży dom i duża pustka. Bez słów o miłości, i bez ciepła, bez namiastki miłości. Nawet na namiastkę nie było czasu. Oni rzadko byli w domu(...)Byłam dzieckiem, a nie człowiekiem. Byłam obok rodziny. To nie była chyba rodzina. Tylko interes. Ja przeszkadzałam, nie zarabiałam pieniędzy, nie pracowałam, jeszcze kosztowałam, zabierałam im cenny czas(...) Niektórzy ludzie nie powinni mieć dzieci, bo im tylko przeszkadzają. Kiedyś chciałam, żeby mnie kochali, a teraz już o to nie walczę, nie mam siły, może już tego nie chcę, nie potrzebuję(...)”