Zaburzenia odżywiania forum, leczenie, przyczyny, artykuły, blog, definicja, profilaktyka, pomoc, terapia, anoreksja i bulimia

Warto też przytoczyć wypowiedzi innych dziewcząt, których rodziny również deklarują niski i bardzo niski poziom akceptacji, aby zrozumieć jak bardzo bolesny dla dziecka jest brak odczuwanej miłości rodziców.

Ania: „(...) Mama jest dobrą kobietą, ale nie umie kochać - no może poza wyjątkiem siebie. Może po prostu kocha tylko to, co idealne, a sama się za taką uważa. Mi nigdy nie powiedziała, że mnie kocha i chce. Ja nie jestem idealnym dzieckiem, które sobie wymarzyła. Taty też nie kocha, bo nie jest idealny.
- Czego ci brakowało w dzieciństwie?
- Czułości, bliskości i pochwał. Miałam mnóstwo zabawek, potem pomocy szkolnych, ale odczuwałam, ze tylko po to, żeby dorównać dzieciom ich znajomych.
- Nawet, gdy byłaś małym dzieckiem rodzice nie tulili cię, nie brali na kolana?
- Nie, to znaczy tata czasami, jak mama nie widziała. U psychologa tłumaczyli się, ze to dlatego, żebym wyrosła na pewna siebie, samodzielną dziewczynę (...)”

Karina:
„ - (...) Czego ci w takim razie brakowało, skoro miałaś niby wszystko?
- Ciepła, rozmów, zabaw, rodzinnych imprez, chyba miłości, ale takiej wiesz, co się ją czuje. Wiesz, co? Ja już nie chcę rozmawiać, bo ty pewnie myślisz tak jak wszyscy, ze jestem wstrętna i podła anorektyczka(...)”

Edyta: „(...) To był taki chłodny wychów, bez spoufalania się i zabaw - tylko gry i zabawy edukacyjne (...) Pewnie mnie po prostu nie kochali. Jak to zrozumiałam, to tak mi się porobiło w środku jakoś jakby we mnie wszystko zamarzło (...)”

Renata: „(...) Teraz myślę, że miałam bardzo smutne dzieciństwo. Praktycznie bez matki, z bardzo surowym i wymagającym ojcem, który traktował mnie nie jak córkę, ale jak zawodnika. Nie robił różnicy między mną, a innym dziećmi na zawodach. Było mi źle, ale nie wiedziałam, dlaczego. Wtedy to nie czułam tak, że mi brakowało ciepła, miłości. Wydawało mi się, że jest normalnie, bo skąd mogłam wiedzieć, że może być inaczej (...)”